De Vlaamse schilder Alfred Stevens was een echte vernieuwer. Anders dan zijn voorgangers verbeeldde hij geen mythische of Bijbelse personages, maar chique, modieus geklede vrouwen uit zijn eigen tijd en milieu. De roem duurde echter niet lang, want zijn opvolgers, de impressionisten, bleken nog veel grotere vernieuwers.

Alfred Stevens (1823-1906) is een kunstenaar die internationaal beroemd was. Stevens, die Belg van geboorte was, woonde gedurende zijn hele carrière in Parijs en boekte triomfen op een gebied waarop de Fransen een monopolie leken te hebben: het verheerlijken van de vrouw. Deze 'Belgische leeuw' kon inderdaad als geen ander vrouwen schilderen. Het grote succes arriveerde toen het Museum van Brussel en Koning Leopold II schilderijen van hem aankochten. Bij de Wereldtentoonstelling van 1867 in Parijs mocht Stevens een ensemble van maar liefst 18 werken presenteren. Hij won een medaille eerste klasse en promoveerde tot Officier in het Légion d'Honneur. Hoewel zijn schilderijen, met hun prachtige décors en vrouwen in weelderige kleding, typisch waren voor de sfeer van het Tweede Franse Keizerrijk (1856-1871), overleefden ze de val van dit regime. Vanaf 1870 kochten belangrijke verzamelaars en smaakmakers uit Europa en Amerika steeds gretiger Stevens werk.

Hoewel Alfred Stevens niet zo makkelijk bestempeld kan worden als impressionist of als academisch schilder, was hij hoe dan ook een modernist en zijn de concepten van zijn schilderijen van vrouwen zijn net zo modern als het werk van Manet en Monet. Stevens was overigens goed bevriend met enkele van de bekendste schilders van de impressionistische beweging, onder wie Degas, Whistler en Manet.

Zijn eeuwige model was de mondaine vrouw, gekleed in fluweel, satijn of zijde. De kostuums die vrouwen op Stevens schilderijen dragen, documenteren waarheidsgetrouw de mode van het Tweede Franse Keizerrijk. Maar ze stralen ook de pure plezier in schilderen uit van een schilder die de kleuren en texturen van kleding vertaalde in verf op doek. Stevens' beelden van vrouwen in interieurs – brieven lezend, kijkend naar hun reflectie in een spiegel, bloemen schikkend –  doen modern aan, door hun gebrek aan anekdotische waarde.