Heinz Mack, een cruciale Duitse kunstenaar geboren op 8 maart 1931, wordt gevierd vanwege zijn fundamentele rol in de ZERO-beweging, die hij in 1957 samen met Otto Piene oprichtte. Zijn innovatieve werk, dat op-art, lichtkunst en kinetische kunst omvat, kunst, is tentoongesteld op belangrijke kunstevenementen zoals documenta in 1964 en 1977, en hij vertegenwoordigde met name Duitsland op de Biënnale van Venetië in 1970.

Afkomstig uit het schilderachtige stadje Lollar, Duitsland, begon Mack's artistieke reis aan de Kunstakademie Düsseldorf, waar hij zijn vak aanscherpte van 1950 tot 1956. In 1957 startte Mack, samen met Otto Piene, een reeks "Abendausstellungen" (avondtentoonstellingen) in hun Studio Düsseldorf. Deze bijeenkomsten markeerden het begin van de ZERO-groep, met Mack, Piene en Günther Uecker in de kern, en leidden uiteindelijk tot de vorming van de internationale ZERO-beweging. Dit avant-gardecollectief omvatte grootheden als Yves Klein, Lucio Fontana, Piero Manzoni en Jean Tinguely, die gezamenlijk nieuwe artistieke uitingen en media verkenden.

Begin jaren zestig droeg Mack, samen met Gotthard Graubner, bij aan het kunstonderwijs als leraar aan het Lessing Gymnasium in Düsseldorf. Het jaar 1964 was belangrijk voor Mack, Piene en Uecker toen ze de "ZERO Lichtraum (Hommage á Lucio Fontana)" presenteerden op documenta in Kassel, waardoor hun invloed in de kunstwereld verder werd versterkt. Mack's verkenning van artistieke grenzen ging verder met een verblijf in New York van 1964 tot 1966, met als hoogtepunt een solotentoonstelling in de Howard Wise Gallery in 1966.

Macks oeuvre beperkt zich niet tot zijn monumentale buitensculpturen; hij heeft ook een reeks kleinere, zowel statische als kinetische werken gemaakt. Een voorbeeld is "Light Dynamo #2" uit 1966, gehuisvest in het Honolulu Museum of Art, waarin zijn fascinatie voor beweging en licht wordt getoond. Sinds 1991 waagt Mack zich op het gebied van de schilderkunst en creëert hij levendige, abstracte werken in acryl.

Het jaar 1970 was een belangrijk jaar voor Mack, toen hij werd benoemd tot gastprofessor in Osaka, Japan, en Duitsland vertegenwoordigde op de Biënnale van Venetië naast Günther Uecker, Georg Karl Pfahler en Thomas Lenk. Voor de Olympische Zomerspelen van 1972 in München ontwierp hij een ‘verlichte’ Wasserwolke (Waterwolk), en in hetzelfde jaar kreeg hij de opdracht om een monumentaal, 70 meter hoog beeldhouwwerk te maken voor het hoofdkwartier van de Verenigde Naties in New York, een project dat Helaas werd dit niet gerealiseerd. Mack's bijdragen aan de kunstwereld, gekenmerkt door zijn innovatieve gebruik van licht en beweging, hebben een onuitwisbare stempel gedrukt op de hedendaagse kunst.