Roman Opałka, geboren op 27 augustus 1931 in Abbeville-Saint-Lucien, Frankrijk, uit Poolse immigranten, was een vooraanstaand kunstenaar die bekend stond om zijn bijdragen aan de conceptuele kunst. Ondanks zijn Franse geboorteplaats zijn Opałka's artistieke identiteit en nalatenschap diep geworteld in zijn Poolse erfgoed. Nadat hij in 1946 met zijn gezin naar Polen was verhuisd, streefde hij zijn passie voor kunst na, studeerde aanvankelijk lithografie aan een grafische school, ging vervolgens door naar de School voor Kunst en Design in Łódź en behaalde uiteindelijk een diploma aan de prestigieuze Academie voor Schone Kunsten in Łódź. Warschau.

In 1977 keerde Opałka terug naar Frankrijk, waar hij in Teille, vlakbij Le Mans, woonde en ook tijd doorbracht in Venetië. Zijn leven eindigde op 6 augustus 2011, op 79-jarige leeftijd, na een korte ziekte tijdens een vakantie in Italië. Hij overleed in een ziekenhuis in de buurt van Rome.

Opałka's artistieke reis nam in 1965 een belangrijke wending in zijn atelier in Warschau, waar hij aan een monumentaal project begon: het opeenvolgend schilderen van getallen van één tot oneindig. Dit streven begon in de linkerbovenhoek van het canvas en ging verder in nauwgezette horizontale rijen tot aan de rechteronderhoek. Hij noemde elk doek een 'detail' en ging verder waar het vorige eindigde, waarbij elk detail 196 x 135 cm meet, wat de afmetingen van zijn atelierdeur in Warschau weerspiegelt. Samengebracht onder de titel "1965/1 – ∞", was dit project een levenslange verbintenis zonder een voorspelbare conclusie, en belichaamde Opałka's filosofische betrokkenheid bij de concepten van tijd en bestaan. Hij zei ooit: "Al mijn werk is één ding, de beschrijving van nummer één tot oneindig. Eén ding, één leven", waarmee hij zijn contemplatie over de vergankelijke aard van het menselijk bestaan benadrukte.

De evolutie van Opałka's werk zag een overgang van witte cijfers op een zwarte achtergrond naar een voorkeur voor een grijze achtergrond in 1968, gekozen vanwege zijn neutraliteit. In 1972 begon hij dit grijs met elk nieuw detail lichter te maken, met als doel uiteindelijk wit op wit te bereiken. Deze methodische aanpak bracht hem op één lijn met tijdgenoten als Daniel Buren, On Kawara en Hanne Darboven, die kunst ook door systematische en wiskundige lenzen onderzochten. Opałka's werk werd internationaal erkend en was vertegenwoordigd in grote steden als Parijs en New York.

Naast zijn schilderijen verwerkte Opałka audio-opnamen van elk nummer en maakte hij dagelijks paspoortfoto's van zichzelf, wat het verhaal van zijn artistieke verkenning verder verrijkte. Zijn deelname aan het symposium "Personal Structures Time – Space – Existence" uit 2007 onderstreepte zijn filosofische betrokkenheid bij kunst.

Opałka's invloed reikte tot na zijn leven en zijn werken waren te zien op prestigieuze tentoonstellingen over de hele wereld, waaronder Documenta, de Biënnale van São Paulo en de Biënnale van Venetië. Zijn kunst bevindt zich in de permanente collecties van grote instellingen zoals het Centre Pompidou en het Museum of Modern Art in New York. Tot zijn onderscheidingen behoren onder meer de Grote Prijs van de 7e Internationale Biënnale voor Kunst en Grafische Kunst van Krakau, de Nationale Prijs voor Schilderkunst van Frankrijk en het Commandeurskruis in de Orde van Polonia Restituta.

Opałka's nalatenschap blijft inspireren, zoals blijkt uit het project "Camera Obscura 2005/1-∞", een eerbetoon dat camera obscura's met twee gaatjes op eBay verkoopt, waarbij elk gaatje een voortzetting vertegenwoordigt van Opałka's oneindige reis. Dit eerbetoon, samen met zijn uitgebreide oeuvre, versterkt de plaats van Roman Opałka als een spilfiguur in de verkenning van tijd en bestaan door middel van kunst.