Tino Luciano (1953, Sardinië) Zoals de meeste kunstenaars begon Luciano al op jonge leeftijd met schilderen. Zijn schilderijen zijn te beschouwen als imaginaire figuratie. Zijn werk is geïnspireerd op de Europese Renaissance die zichtbaar is in de gezichten van zijn figuren, hun houdingen en kleding. Soms verwijst hij naar de Oudheid of naar onbekende werelden uit andere tijden. In feite zijn het allegorische beelden. Luciano werkt niet vanuit een fundamentele basisidee. Zijn schilderijen ontstaan tijdens het schilderen. Dit maakt zijn werk erg fascinerend omdat het hem de vrijheid geeft om zijn onderbewuste instincten en emoties te schilderen. Hierdoor creëert hij een poëtische sfeer, met een positieve vibe. De kleuren die hij gebruikt, reflecteren het licht. Als een innerlijke gloed lijkt het schilderij te stralen. Zijn werk ademt een sfeer van een paradijs uit een andere wereld. Mensen en dieren die vreedzaam samenleven, vliegen, muziek maken of gewoon samen genieten van het veld. Het doet denken aan een prachtig toneelstuk. De verschillende aspecten waarmee Luciano zijn schilderijen bouwt hebben meerdere betekenissen. Er is geen middel om te proberen elk detail van de werken uit te leggen. Luciano's onbewuste manier van werken vraagt om een vergelijkbare manier om het afgewerkte schilderij te benaderen. Kijkers zullen genieten van zijn werk als ze een open geest hebben en hun verbeelding de vrije loop laten.