Gerard Verdijk (Boxmeer, 1 september 1934 - Den Haag, 13 februari 2005) was een vooraanstaande Nederlandse kunstenaar.

In de jaren vijftig zette Verdijk zijn eerste stappen in de wereld van de schilderkunst. Hij onderging zijn artistieke vorming aan de Vrije Academie in Amsterdam en vervolgde zijn opleiding aan het Nationaal Hoger Instituut voor Schone Kunsten in Antwerpen. In 1956 stak hij de grens over naar Parijs, waar hij onder andere samenwerkte met Conrad Kickert tijdens zijn verblijf aan de Académie de la Grande Chaumière.

In 1959 bundelde Gerard Verdijk zijn krachten met vier andere jonge kunstenaars en richtte de kunstenaarsgroep Atol op. De Atol-groep, die tot 1962 actief bleef, vormde een intrigerende tegenreactie op de Cobrabeweging en speelde een essentiële rol in de opkomst van de Nieuwe Haagsche School. Bovendien sloot Verdijk zich later aan bij vooraanstaande kunstinstellingen zoals de Haagse Kunstkring en de Pulchri Studio.

De erkenning voor zijn indrukwekkende oeuvre kwam tot uiting in talrijke retrospectieve tentoonstellingen, zowel tijdens zijn leven als postuum. Zijn toewijding aan de kunst werd bekroond met de prestigieuze Jacob Marisprijs en de Jacob Hartogprijs, die hij gedurende zijn leven mocht ontvangen.

De Volkskrant beschreef de expositie in het Stedelijk Museum treffend als een weergave van de dialectiek binnen de schilderkunst en de voortdurende twijfel over de aard van deze kunstvorm, wat de essentie van Verdijks werk belichtte.

Na het overlijden van Gerard Verdijk schreef zijn echtgenote, Josephine Sloet, een monografie over zijn leven en werk. Deze monografie werd geïnspireerd door het boek van Diane Arbus, de beroemde fotografe, en was een eerbetoon aan haar man's artistieke nalatenschap.