Jan Schoonhoven studeerde van 1930 tot 1934 aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag. Hij werkte van 1946 tot 1979 bij de Centrale Afdeling Gebouwen van (het toenmalige staatsbedrijf) PTT. Het kunstenaarschap van Schoonhoven speelde zich af in de avonduren en de vrije weekenden. Met zijn geestverwanten Armando, Jan Henderikse en Henk Peeters richt Jan Schoonhoven in 1961 de NUL-groep op, de Nederlandse variant van het Duitse Zero en de in Italië en Frankrijk verwante bewegingen, waarvan Manzoni, Fontana en Yves Klein de voorlopers waren.

De reliëfs van Schoonhoven kenmerken zich door hun monochrome – meest witte – toon en het seriële, repeterende karakter van geometrische patronen. Zijn reliëfs worden opgebouwd uit geometrische, zich herhalende patronen waarop de werking van licht en schaduwval het verhaal vertelt. Om objectiviteit en afstandelijkheid te bewaren, legt hij geen zwaartepunten in de compositie. Juist door de herhaling, de serialiteit, kan hij de realiteit op de meest intensieve manier laten zien. En die werkelijkheid is voor Schoonhoven structuur. Toch is er ook een spanning met het persoonlijke bij Schoonhoven te signaleren: het vormen van de reliëfs, het beschilderen ervan en ook in zijn lijntekeningen, is de hand van de kunstenaar steeds aanwezig. Hij houdt een eigen, unieke schriftuur.