Maria Svarbova werd geboren in 1988; ze woont momenteel in Slowakije. Ondanks haar studie restauratie en archeologie is fotografie haar favoriete artistieke medium. Van 2010 tot heden blijft de directheid van Maria’s fotografische instinct internationale bekendheid oogsten en nieuwe precedenten scheppen op het gebied van fotografische expressie. Ze ontving verschillende prestigieuze prijzen en haar solo- en groepstentoonstellingen hebben haar tot de voorhoede van haar tijdgenoten geplaatst, met artikelen in Vogue, Forbes, The Guardian en publicaties over de hele wereld; haar werk staat regelmatig in de schijnwerpers op sociale media. Maria’s reputatie leverde haar ook een commissie op voor een reclamebord ter grootte van een reclamebord op de enorme Taipei 101-toren in Taiwan.
Maria’s kenmerkende stijl wijkt af van de traditionele portretkunst en richt zich op het experimenteren met ruimte, kleur en sfeer. Maria is geïnteresseerd in architectuur en openbare ruimtes uit het socialistische tijdperk en transformeert elke scène met een moderne frisheid die de diepte en reikwijdte van haar creatieve palet benadrukt. Het menselijk lichaam is in haar oeuvre min of meer een bijzaak, vaak afgeschilderd als afstandelijk en ingetogen in plaats van inhoudelijk. Zorgvuldig gecomponeerde figuren creëren thematische, droomachtige taferelen met gewone voorwerpen. Haar beelden bevatten een stille spanning die verwijst naar opkomende mogelijkheden onder het ritme van schone en gladde oppervlakken.
Er heerst vaak een gevoel van koele onthechting en liminaliteit in Maria’s werk. Routinematige handelingen zoals sporten, doktersafspraken en huishoudelijke taken worden opnieuw vormgegeven met een visuele zuiverheid die rustgevend en symmetrisch is en soms galmend met een etherische stilte. Het algehele effect roept een contemplatieve stilte op in een langdurig moment van belofte en bewustzijn – een kwaliteit die moeilijk te bereiken is in het snelle tempo van het moderne leven. Maria’s postmoderne visie verwoordt krachtig een dialoog die de kijker dwingt te reageren op het mysterie, de eenzaamheid en het isolement van de menselijke ervaring. Niettemin behouden de composities van Maria, diep ingebed in de waterige pastelkleuren, een feestelijke elegantie die de blik van de kijker verandert in een blijvende eerbied voor de eenvoudige schoonheid van het leven.
