Othilia Verdurmen werd geboren in Groningen, Nederland, in 1962. Ze groeide op als de tweede dochter in een gezin met vier kinderen. Othilia kwam al op jonge leeftijd in aanraking met textiel, omdat er vanwege het beroep van haar vader veel textiel in huis lag. Al als jong meisje ontwikkelde ze een sterke affiniteit met het materiaal, omdat ze geloofde dat alles wat van textiel was gemaakt, niet kapot kon, en omdat ze niets liever wilde dan haar verbeelding uiten met verschillende stoffen. Haar moeder had een kist vol stoffen gemaakt van allerlei vezels. Zelfs haar trouwjurk lag in deze kist, hoewel die ooit het slachtoffer werd van een knipsessie voor een toneelstuk.
Soms kwam Othilia’s vader thuis met een koffer waaruit kleine wonderen tevoorschijn kwamen. Plots lag de vloer bezaaid met stalen, kleuren en patronen, en de verhalen begonnen. Verre reizen, andere culturen, exotisch eten. Op deze manier werd een stuk stof het doek van een verhaal. Vol opwinding en verwachting raakte Othilia het aan, alsof ze zelf in die andere wereld was. Af en toe ontdekte ze kleine imperfecties in de stof — een foutje in het borduurwerk of een lichte kleurafwijking in het patroon. Het was een herinnering dat menselijke handen het hadden gemaakt, en dat prikkelde haar verbeelding.
Othilia ging naar het gymnasium, waar ze voor het eerst in aanraking kwam met mythologie, wat een blijvende voedingsbodem voor haar werk zou zijn, dat altijd verbonden was met verhalen. Ze ontdekte de ware betekenis achter batikpatronen, wajang, Afrikaanse maskers en kunst — Paul Klee, het Bauhaus en andere stromingen.
Een pad begon zich voor haar te ontvouwen. In deze periode zag Othilia voor het eerst het Triangel Figurentheater, een surrealistisch poppentheater gepresenteerd door Henk Boerwinkel, dat wereldwijd bekend stond. Het maakte een blijvende indruk. Kon textiel echt op die manier tot leven komen? Deze voorstelling bleef haar bij, maar het duurde nog even voordat ze haar eigen weg vond. In 1981 ging Othilia naar de Academie voor Expressie en Communicatie (AVEC) in Leeuwarden, waar ze met mensen wilde werken. Op de Academie experimenteerde ze met kostuums, poppen, Commedia dell'Arte, maskers, beweging en theater. Een van haar inspiratiebronnen was Pina Bausch, die ze in Wuppertal bezocht om de effecten van theater te bestuderen waarin persoonlijke motieven verweven zijn.
Na haar afstuderen nam Othilia contact op met het Pop en Spel Kollektief, een professioneel theatergezelschap. Onder de begeleiding van Yvon Hofer leerde ze de praktische aspecten van poppenmaken. Ze maakte kostuums, decors en speelpoppen. Othilia ontdekte al snel dat het het beeld was dat haar het verhaal vertelde. Ze keek naar een figuur door de ogen van een kunstenaar, een perspectief dat haar begrip van de kwaliteiten die een pop of figuur moest hebben, vormde. Naast haar werk voor het Kollektief begon ze een serie grote, mythologische dierfiguren te maken. In 1995 gaf het Natuurmuseum Fryslân Othilia de kans om een grote tentoonstelling te creëren, getiteld Nachtwereld. Bezoekers traden een constellatie van gangen binnen, reizend van nacht naar dag, waarbij ze het lawaai van de wereld achter zich lieten. Het was een hybride van beeldende kunst en theater, waarbij het verhaal de bezoekers langs verschillende objecten leidde. Een soundscape begeleidde het project, met dramatische verlichting die de ervaring versterkte.
Othilia’s liefde voor textiel bleef bestaan, omdat het alles verzachtte en de wereld tastbaar maakte. Geluid werd gedempt, alsof het in de baarmoeder was.
In de loop van de tijd werd Othilia’s werk steeds abstracter en dynamischer. Structuren groeiden associatief samen en vormden composities. De composities werden voltooid door soundscapes en veranderend licht, waardoor een cinematografische ervaring van de objecten mogelijk werd.
In 2006 begon Othilia aan het Phoenix-project. Na een brand in 2009, die haar atelier en het bijna voltooide werk daarin verwoestte, besloot ze de Phoenix-installatie opnieuw op te bouwen. Haar werk onderging een radicale transformatie. Met haar structuren probeerde Othilia de dynamiek van emotie vast te leggen. Het Phoenix-project, met zijn bijzondere geschiedenis, neemt nu een centrale plaats in in haar oeuvre.
