In een interview met kunstenaar Frank Piasta wordt de invloed van zijn leraren, Gotthard Graubner en Kuno Gonschior, op zijn artistieke reis besproken. Terwijl Graubners focus op kleur en het samenspel van materiële en immateriële aspecten in zijn werk evident is, benadrukt Piasta de voortzetting van een bepaalde artistieke traditie. Hij ziet zijn kunst als onderdeel van het ‘radicaal modernisme’ en een voortdurende verkenning van de geschiedenis van artistieke experimenten.
Het gesprek gaat dieper in op Piasta's materiaalkeuzes, met name zijn gebruik van siliconen. Hij beschrijft hoe hij siliconen als medium voor zijn kunst gebruikte, waarbij hij de unieke eigenschappen van vloeibaarheid en ondoorzichtigheid van het materiaal benadrukt. Piasta's werk vervaagt vaak de grens tussen het tastbare en het immateriële, waardoor een spanning ontstaat die kijkers aantrekt en soms afstoot.
Piasta's artistieke proces wordt gekenmerkt door het gecontroleerde toeval en de fysieke handeling van het verspreiden en structureren van verf. Zijn werk daagt vaak de traditionele opvattingen van de schilderkunst uit, en hij beschouwt zichzelf niet beperkt tot het etiket van schilder. Hij geeft voorrang aan het proces boven vooraf bepaalde plannen, waardoor de schilderijen organisch kunnen evolueren.
De gelaagdheid van siliconen in Piasta's werk verdoezelt de exacte bepaling van kleur, wat leidt tot een illusoire ruimtelijke vaagheid. Dit effect roept soms een gevoel van landschap op in zijn schilderijen, voortbouwend op de Europese schildertradities. Piasta bespreekt ook de invloed van Amerikaanse kunstenaars die traditie afwijzen en de creatieve spanning die voortkomt uit hun verschillende benaderingen.
Onscherpte en de esthetiek van het onscherpe beeld zijn cruciaal in Piasta's werk. Hij creëert doelbewust overgangen die de perceptie van de kijker uitdagen, waardoor zelfreflectie en een zoektocht naar nieuwe gezichtspunten worden gestimuleerd. De wazigheid in zijn werk dient als een provocerend instrument om het denken en het stellen van vragen bij de kijker te stimuleren, in plaats van als een middel om innerlijke zelf te onthullen.
Over het geheel genomen vertegenwoordigt de kunst van Frank Piasta een voortzetting van artistieke tradities, terwijl hij de grenzen van schilderkunst en perceptie verlegt, waarbij de nadruk wordt gelegd op de wisselwerking tussen materieel en immaterieel, evenals op het gecontroleerde toeval in zijn creatieve proces.
