Allan D'Arcangelo was een Amerikaanse kunstenaar en prentkunstenaar, vooral bekend om zijn schilderijen van snelwegen en verkeersborden. Zijn reputatie als popartiest werd in 1963 gevestigd met zijn serie schilderijen van Amerikaanse snelwegen en verkeersborden, waarvan een voorbeeld US Highway 1, nummer 5, is. Een veteraan van tientallen solotentoonstellingen die eind jaren vijftig van de vorige eeuw begonnen. Hij doceerde Beeldende Kunst aan de Cornell University, Brooklyn College en de School of Visual Arts in de jaren zestig. Hij gaf ook les in schilderkunst in verschillende andere instellingen gedurende zijn carrière. In het begin van de jaren 1960 werd Allan D'Arcangelo verbonden met de Pop Art, bijvoorbeeld "Marilyn" (1962) en "Madonna en Kind" (1963). "Marilyn" toont een illustratief hoofd en schouders waarop de gelaatstrekken worden gemarkeerd door beletterde spleetjes die worden "gepast" met de wenkbrauwen, de ogen, de neus en de mond die rechts in de compositie afbeelden. In "Madonna en Kind" zijn de karakterloze gezichten van Jackie Kennedy en Caroline voorzien van halo's, genoeg voor de periode, om hun status als eigentijdse iconen volstrekt duidelijk te maken. D'Arcangelo is beter bekend om zijn foto's van snelwegen en wegversperringen uit de jaren zestig. De eerste van deze foto's gaf diepe perspectivische vergezichten in een vereenvoudigd, plat vlak, het uitzicht gezien vanaf de bestuurderszetel als een zoomen langs de schijnbaar nooit eindigende Amerikaanse snelweg in de meeste staten. Vervolgens kwam er een serie "Barrières", waarin bijgesneden, geabstraheerde beelden van wegversperringen over de perspectivische uitzichten van de snelweg met één punt werden geplaatst. Dit was een verdere stap in de richting van abstrakte, tweedimensionale zorg, zonder het element te ontkennen dat uit de zichtbare aspecten van het Amerikaanse landschap werd gehaald. De serie "Constellations" (er zijn er in totaal 120) heeft het uitzicht van de wegversperringen verder geabstraheerd tot perspectivische patronen, die over het doek tegen een witte grond stoten. Het element van het geziene is nooit uitgewist en altijd primair in D'Arcangelo's dialectiek, zoals ruimschoots blijkt uit zijn terugkeer naar de beelden van de snelweg in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Gedurende enkele jaren in dat decennium vertraagde D'Arcangelo zijn vroegere productie. In het voorjaar van 1982 had hij zijn eerste eenmanstentoonstelling in New York in vijf jaar. De nieuwe foto's waren eerder landschappelijke uitzichten, vereenvoudigd en tonen zijn voortdurende bezorgdheid over de perspectivische ruimte, die nu wordt bewoond door vlak geschilderde beelden van viaducten van snelwegen, een straalvleugel, een graanveld, elektrische lijnen. Aanwijzingen voor het Amerikaanse industriële tafereel lijken meer verband te houden met de handgeschilderde, ongerepte blik van Charles Sheeler dan met de pop van bijvoorbeeld Roy Lichtenstein. In vorm doet het werk ook denken aan veldschilderingen in de eenvoud en de emblematische kwaliteit ervan. Nu is het belangrijkste element in D'Arcangelo's foto's, net als voorheen, het zoeken naar, zoals hij het formuleerde, "iconen die er toe doen", monumentale archetypen van de hedendaagse Amerikaanse weidse landschapssnelweg. Zijn schilderijen bevinden zich in de permanente collecties van de Tate Gallery in Londen, het Whitney Museum of American Art in New York, het Denver Art Museum in Colorado, het Walker Art Center in Minneapolis, het Butler Institute of American Art in Youngstown, Ohio, en vele andere publieke en private collecties wereldwijd.
