Émile Henri Bernard (28 april 1868 - 16 april 1941) was een Franse postimpressionistische schilder en schrijver, die artistieke vriendschappen had met Vincent van Gogh, Paul Gauguin en Eugène Boch, en op een later tijdstip met Paul Cézanne. Het grootste deel van zijn opmerkelijke werk werd op jonge leeftijd gerealiseerd, in de jaren 1886 tot 1897. Hij wordt ook geassocieerd met Cloisonnisme en Synthetisme, twee laat 19de-eeuwse kunststromingen. Minder bekend is Bernards literaire werk, dat zowel toneelstukken, poëzie en kunstkritiek omvat als kunsthistorische uitspraken die informatie uit de eerste hand bevatten over de cruciale periode van de moderne kunst waaraan Bernard had bijgedragen.
Tussen 1886 en 1893 nam Emile Bernard zijn familie regelmatig mee op vakantie naar Saint-Briac, een klein Bretons dorpje tussen de Baai van Mont-Saint-Michel en de Baai van Saint-Brieuc. Hij ontmoette Gauguin er voor het eerst in 1886, maar pas in 1888 ontmoetten de twee kunstenaars elkaar in Pont-Aven, waar ze hun onderzoek naar de radicale vereenvoudiging van de vormen deelden, naar het loslaten van het traditionele perspectief en naar het gebruik van vlakke kleurvlakken die worden omlijnd door donkere contouren die doen denken aan het loodwerk van gebrandschilderd glas.
Tijdens zijn verblijf in Bretagne richtte Bernard zich op de dagelijkse taken van de boeren, zoals die van de oogstmachines in dit schilderij, dat al door Millet werd gevierd. De landschappen, hooibergen, huizen en mannen krijgen een brede behandeling door het weglaten van details, zodat alleen de gekleurde vormen die het doek doorsnijden behouden blijven. De schoonheid van de gebaren en van het landschap lijken de beschrijving van Bretagne te illustreren die de Engelse schrijver Henry Blackburn in zijn boek Artistic Travels uit 1892 gaf: "Nergens in Frankrijk zijn er fijnere boeren; nergens zien we zo'n waardigheid van aspect in de veldarbeid, zo'n adellijkheid van functies bij mannen en vrouwen die hun kleine oogst van maïs en rogge, haver en boekweit oogsten en dragen". Hier worden we meteen herinnerd aan de schilders van pastorale taferelen: Jules Breton, Millet, Troyon en Rosa Bonheur".
In het voorjaar van 1891 viel Emile Bernard uit met Gauguin en beschuldigde hem ervan alle eer voor de nieuwe esthetiek op te strijken. Hij komt dichter bij Cézanne, zoals te zien is in dit zeer krachtige en geometrische schilderij, met zijn "ruwe menselijkheid" zoals de criticus Gustave Geffroy in 1892 op de Salon des Indépendants verklaarde.
