Natalia Polischuk

Het lot gaf me alles waar ik van kon dromen. Ik herken het leven door middel van schilderen. En uiteraard is mijn schilderij verstoken van wreedheid, hypocrisie en vuiligheid. Ik houd er niet van. In de diepten van reflecties ben ik nog steeds dat kleine, zorgeloze meisje dat de wereld waarneemt door een door mijzelf geborduurde roze bril.

Schilderen is voor mij een soort zelfkennis, het is de manier om mezelf uit te drukken. Als een kind leef en schilder ik graag, schilder en leef. Ik belichaam nog steeds mijn dromen in de realiteit, probeer deze wereld helderder, warmer, aandachtiger te maken… En dat zal ik ook doen.

Mijn hartslag is onzichtbaar voor jou, maar je kunt de transformatie ervan in mijn werken voelen. Als je over mijn essentie nadenkt, kun je de oplossing mogelijk omzeilen en als je je gezicht afschermt met je handen voor de spiegel, zul je alles zien zoals ik het zie. En begrijp mij...