Emile Gallé was een Franse kunstenaar in glas, hout en keramiek. Na verschillende stages in verschillende Europese steden, waaronder Weimar en Meisenthal, werd Emile Gallé in 1867 partner in het glas- en faiencedecoratiebedrijf van zijn vader.
Tien jaar later nam hij het familiebedrijf over en breidde in 1885 de activiteiten uit tot het maken van kasten. Emile Gallé werd eerder erkend op de Clay and Glass Exposition in 1884 en werd op de wereldtentoonstelling van 1889 in Parijs geëerd met drie beloningen voor zijn keramiek, glaswerk en meubels. Helaas, en tot grote spijt van Emile Gallé, was keramisch werk niet meer populair bij het publiek, waardoor hij zich richtte op glaswerk, een domein waarin hij nieuwe fabricagemethoden ontwikkelde en creëerde. Zijn onderzoek leidde tot de registratie van twee patenten in 1898, waarvan het ene betrekking had op het glasmarqueterie en het andere op de glasafwerking.
In zijn werk komen de uiteenlopende interesses tot uiting, waarbij de natuur een dominante, maar niet exclusieve rol speelt. Zijn patriottische en politieke engagementen kwamen het best tot uiting op de Parijse wereldtentoonstellingen van 1889 en 1900 in stukken als De Rijntafel (die oproept tot de terugkeer van Elzas-Lotharingen naar Frankrijk) en de spectaculaire installatie van De zeven kruiken Marjolaine (voor de rehabilitatie van Dreyfus).
Al vroeg betrokken bij de vernieuwing van de decoratieve kunsten, verspreidde Emile Gallé in zijn Franse, Duitse en Engelse magazijnen kwaliteitswerk in massaproductie dankzij de industrialisatie van de productie. In 1901 was hij de oprichter en de eerste voorzitter van de Ecole de Nancy, de Alliance Provinciale des Industries d'Art.
