Arturo Martini (Treviso, 1889-1947) werd oorspronkelijk opgeleid als goudsmid en keramist. Vanaf 1905 besloot hij bij de beeldhouwer Antonio Carlini om te leren beeldhouwen. Hij kreeg meteen de kans om te exposeren. In 1908 ging hij ook beeldhouwkunst studeren bij Urbano Nono aan de Accademia di Belle Arti di Venezia in Venetië. In 1909 vertrok hij naar Munchen als leerling van Adolf von Hildebrand, waar hij in aanraking kwam met het expressionisme. "La Puttana" was ook één van zijn eerste expressionistische werken.

Hij exposeerde regelmatig, vooral met de schilder Gino Rossi samen, waar hij ook goed bevriend mee was. Ze exposeerden ook samen in Parijs op de Salon d'Automne" (1912).

Tijdens WOI werd Martini tewerkgesteld in een munitiefabriek waar hij ook leert metaalgieten.

Na de oorlog brak hij met de klassieke stromingen en werd gegrepen door het Avant Gardisme. Hij sloot zich in 1926 aan bij de beweging 'Novecento Italiano'.

In 1931 nam hij deel aan de Quadriennale di Roma en ontving de 'Grand prix' in de afdeling beeldhouwkunst. Hierdoor kreeg hij ook opdrachten van de overheid voor monumenten en gedenktekens en maakte hij in 1937 het beroemde grote reliëf "Giustizia Corporativa" voor het Paleis van justitie in Milaan. Een werk waar hij later niet meer achterstond.
Hij ging in die periode steeds meer schilderen en in 1939 stopte hij tijdelijk zelfs helemaal met beeldhouwen. Na 1941 maakte hij nog enkele beeldhouwwerken in opdracht. In 1946 ,maakt hij zijn laatste sculptuur 'Palinuro' of 'Bozetto per Palinuro', een monument voor een jonggestorven partizaan.

Zijn werk was traditioneel figuratief, classicistisch, expressionistisch, modernistisch en avant gardistisch. Zijn werk en stijl beïnvloedde ook weer andere grote Italiaanse kunstenaars als Marino Marini en Emilio Grecco.

Zijn werk wordt in Italië, maar ook internationaal zeer gewaardeerd en maakt deel uit van diverse grote museumcollecties. Het Kröller-Moller museum heeft een grote sculptuur van Arturo Martini in hun permanente collectie.