Over de kunstenaar
Carine Neutjens werd geboren in 1956 en werd vooral geïnspireerd door de jaren zeventig van de vorige eeuw. De kunstwereld van de jaren zeventig werd belichaamd door de wens om te groeien en zichzelf te versterken, als reactie op de vele conflicten van het voorgaande decennium. Een van de meest centrale stromingen van de jaren zeventig was het Conceptualisme, dat als een uitloper van het Minimalisme verscheen, terwijl de experimentele, creatieve reis van de Proceskunst ontstond door essentiële kenmerken van het Conceptualisme te combineren met verdere beschouwingen over de kunst zelf. De vroegste ideeën van het milieudenken kwamen voort uit de Land Art, die de kunst in de aarde zelf bracht, het land in stukken sneed en de kunst naar buiten bracht. Voor het eerst sinds de regressie van het abstracte expressionisme kwam de expressieve figuurschilderkunst langzaam weer op gang en kreeg ze haar status terug, vooral in Duitsland door de werken van de wereldberoemde figuren Gerhard Richter, Anselm Kiefer en Georg Baselitz. De meeste vooraanstaande artistieke figuren uit de jaren zestig bleven in de jaren zeventig van de vorige eeuw zeer invloedrijk en bewonderd. Andy Warhol, bijvoorbeeld, verzekerde zich van zijn status als legendarische kunstenaar, door zich te vertakken in de film- en tijdschriftenuitgeverij en zo een baanbrekend concept van interculturele activiteit te introduceren voor een beeldend kunstenaar die zo populair is. De stad New York bleef de meest prominente artistieke spil van het decennium, met internationale kunstenaars die door het stadscentrum dwaalden, bars en kunstgaleries frequenteerden en het idee van New York City als een kosmopolitische en verfijnde culturele hoofdstad versterkten. Enkele belangrijke wereldwijde bewegingen die het decennium hebben aangescherpt zijn het fotorealisme, dat voor het eerst werd geïntroduceerd in de jaren zestig en een commercieel en kritisch succes kende in de jaren zeventig, en het feminisme, dat de beeldcultuur diepgaand heeft beïnvloed. Kunstenaars als Jannis Kounnelis, Mario Merz en Michelangelo Pistoletto boekten internationaal succes, omdat ze in de jaren zeventig alom werden erkend als gerenommeerde leden van de Italiaanse beweging Arte Povera, die veel bewondering oogstte. Aan het einde van de jaren zeventig begon de straatkunst, die zich uit graffiti ontwikkelde, de beeldende kunstgemeenschap echt te boeien. Keith Haring en Jean-Michel Basquiat droegen bij aan de legitimatie van het spuiten van verf en het aanbrengen van merktekens en toonden daarmee aan dat hun kunstwerken tegelijkertijd in kunstgalerieën en op stadsmuren konden bestaan. Daarna zou het wereldwijde bereik van de straatkunst uiterst invloedrijk worden en een buitengewone vorm van artistieke expressie vertegenwoordigen. In het oostelijke deel van de wereld hadden Japanse en Koreaanse kunstenaars een grote belangstelling voor de Europese ideologieën van de fenomenologieën, verbonden met de Mono-Ha-beweging, die de grenzen tussen natuurlijke en industriële materialen verkende en verschoof. Met behulp van steen, glas, katoen, spons, hout, olie en water wilden ze werken tot leven brengen die de vluchtige staat van deze verschillende elementen en hun omgeving zouden accentueren, spelend met hun onderlinge afhankelijkheid.
