Otto Boyer (21 juni 1874, Gelsenkirchen – 30 december 1912, Jena) was een Duitse genreschilder en schrijver die bekend stond om zijn suggestieve afbeeldingen en literaire bijdragen.
Geboren als zoon van een ingenieur, ook Otto Boyer genaamd, volgde hij zijn artistieke studies aan de Kunstakademie Düsseldorf, waar hij zich in 1894 inschreef en tot 1902 studeerde. Aanvankelijk werd Boyer opgeleid door Heinrich Lauenstein, maar later ging hij door naar de masterclass onder leiding van de beroemde schilder Eduard von Gebhardt. Zijn artistieke ontwikkeling werd verrijkt door uitgebreide studiereizen door het Middellandse Zeegebied, het Nabije Oosten en de Kaukasus. In 1906 kreeg hij internationale erkenning toen hij deelnam aan de Nationale Tentoonstelling van Schone Kunsten in Madrid, waar hij de prestigieuze Burgerlijke Orde van Alfonso XII verdiende.
Boyer was actief betrokken bij de artistieke gemeenschap van Düsseldorf als lid van de progressieve kunstenaarsvereniging Malkasten en de Freie Vereinigung Düsseldorfer Künstler [de]. Van 1909 tot 1911 was hij een vaste deelnemer aan de intellectuele en artistieke discussies in het Rosenkränzchen (Rozenkrans), een populaire wijnbar in de oude binnenstad van Düsseldorf, waar kunstenaars en schrijvers bijeenkwamen.
Zijn laatste verblijfplaats en studio bevonden zich in de wijk Oberkassel in Düsseldorf, die hij later doorgaf aan collega-schilder Adolf Münzer toen hij naar Weimar verhuisde. In Weimar woonde Boyer bij de beeldhouwer Hugo Lange en raakte betrokken bij de lokale literaire scene.
Tragisch genoeg stierf Boyer in 1912 op 38-jarige leeftijd onder omstandigheden die niet openbaar werden gemaakt. Zijn stoffelijk overschot werd gecremeerd en in een columbarium in Jena geplaatst. Zijn goede vriend, de romanschrijver Wilhelm Hegeler, hield de lofrede bij zijn herdenking, terwijl zijn nalatenschap werd beheerd door de Deutsche Schillerstiftung.
Naast zijn beeldende kunst schreef Boyer een roman met de titel Fuegos Fatuos: Fragment aus dem Leben eines fantasierenden Müßiggängers (Dwaallichten: een fragment uit het leven van een fantaserende leegloper), uitgegeven door Verlag von Schmitz und Olbert in 1910. De roman is onvertaald gebleven en niet opnieuw uitgegeven.
